به گزارش کنگ خبر به نقلر از خبرنگار خبرگزاری فارس از بندرلنگه، برای تهیه گزارش از روستاهای بخش مهران، فاصله ۹۰کیلومتری به سمت شرق شهرستان بندرلنگه را طی کردیم و پس از عبور از دهستان دژگان به روستاهای دم‌گیرز، قنات تنگو، تنب سیک، گواه‌کو، چاه‌دیگی، دوآب و سپس به خمکو رسیدیم.

واقعا تعدادی از روستائیان این روستاها در وضعیت اسفباری با فقر دسته و پنجه‌نرم می‌کنند و برخی روستاها آب‌ لوله‌کشی سالم و بهداشتی ندارند و ازکمترین امکانات رفاهی برخوردارند و ازبرکه آب‌آشامیدنی خود را تامین می‌کنند و جالب دربعضی از این روستاها از جمله چاه‌دیگی چندین خانه‌ با چوب و شاخه‌های درخت نخل و کپری شکل ساخته شده‌اند.

راه مواصلاتی برخی روستاها به یکدیگر نیز خاکی است و حتی در چند روستای کوچک نیز خانه بهداشت  وجود ندارد و وای براحوال کسی که مورد گزش عقرب و یار مار قرار بگیرد گمان نمی‌بریم که جان سالم به در ببرد و جالب‌تر اینجاست که خود به اتفاق همکاران عقربی سیاه نیز در یکی از این جاده‌های نزدیک روستای خمکو مشاهده کردیم.

نوجونان و جوانان از امکانات ورزشی کاملا محرومند و تنها زمین خاکی آنهم  پر از سنگ وکلوخ  که این خود صدماتی را به آنان وارد می‌آورد و تنها مکان بازی آنان است و کودکانی که با دواندن تایر موتور با چوب سرگرمی دیگری ندارند.

خشکسالی چند سال اخیر و نبود چراه‌گاه مناسب برای دام وضعیت بغرنجی را برای این روستائیان فراهم آورده و روستائیان دیگرکمتر به دامداری مشغولند و بیشتر جوانان بیکاراند و به گفته خودشان از پول یارانه امرار معاش می‌کنند.

دیدن وضعیت سالخوردگان اشک را در چشمان انسان جاری می‌کند زندگی در خانه‌های کپری فاقد هرگونه امکانات با چندین دیگ و کتری سیاه در کنار آتش، البته شاید دیدن این وضعیت برای ما ناخوشایند است ولی وقتی از خودشان جویایی احوالشان می‌شویم می‌گویند راضی هستیم به رضای خداوند، هیچکدام بنده‌های ناشکری نیستند ولی این ما هستیم که باید این مردمان سختکوش روستایی را ببینیم و درک کنیم.

صحنه‌ای که ما را در روستای خمکو تحت تاثیر گذاشت و بسیار منقلب کرد زندگی زن ۳۰ساله وشوهری ۸۵ساله نابینا در یک اتاق دود زده کمتر از ۱۲متر دارای یک یخچال آن‌هم خالی و اتاق هم فاقد هر گونه امکانات دیگر بود، این زن وشوهر با ۳فرزند خردسال زندگی می‌کنند که  کوچک‌ترینشان شعیب ۴ماهه که با لباس‌های مندرس در گوشه‌ای از این اتاق خوابیده بود و گویی که چندین سال به این آرامش نرسیده بود وحتی از صدای ما هم بیدار نشد.

مادر این خانواده می‌گوید، شوهرش نابینا و ناتوان است و چون او و زندگی‌اش را دوست دارد تا حالا با او مانده است و همسرش نمی‌تواند کار کند و زندگی‌اش را با یارانه می‌گرداند.

او در جواب سوال ما که به او گفتیم با این وضعیت زندگی از مسؤولان چه خواسته‌ای داری؟ می‌گوید خدا روشکر همچی داریم وبعد کمی فکر می‌کند ومی‌گوید یک خانه بزرگتر و سرویس بهداشتی مناسب اگر باشد بهتر است.

از او پرسیدیم برای ناهار چی‌خوردین و شام چه دارید؟ در جواب گفت: گوجه سرخ کرده خوردیم و برای شام هم چیزی پیدا می‌شود.

در اینجا برای ما مبهم است و جای سوال باقی گذاشته که آیا مسؤولان این وضعیت را ندیده‌اند؟ وظیفه مسؤولان در قبال اینگونه خانواده‌های محروم در روستاهای کمتر توسعه یافته چیست؟ وسرنوشت شعیب‌های اینچنین چه می‌شود؟ قصد نداریم خدمات چندین ساله دولت‌ها را زیر سوال ببریم ولی می‌توان گفت کمتر به این روستاها توجه شده و هنوز جای کار دارند و با مدیریت جهادی می‌توان این روستاها را به سرانجامی خوشایند رساند.

بسیاری از این روستاها دسترسی به آب سالم، جاده و امکانات اولیه زندگی ندارند، مهاجرت جوانان به شهرها و خالی‌شدن روستاها از سکنه از دیگر مشکلاتی است که به فقر در این مناطق دامنزده است.

فقر یکی از اصلی‌ترین مشکلات دوره کنونی به شمار می‌رود و به‌رغم پیشرفت‌های عظیم اقتصادی درکشور، بیشتر در نواحی روستایی زندگی می‌کنند همچنان در فقر به سر می‌برند از عوامل عمده فقر روستاییان می‌توان به عوامل اقتصادی، کشاورزی، شغلی، روابط اجتماعی و میزان مشارکت اقتصادی اشاره کرد.

در خصوص رسیدگی به محرومان ومستضعفان جامعه، امام خمینی معمار کبیر انقلاب اسلامی بارها تاکید فرمودند، «گمان نمى‏کنم عبادتى بالاتر از خدمت به محرومین وجود داشته باشد، همچنین امام راحل(ره) همواره از پابرهنه‌ها و زاغه نشینان به عنوان «ولی نعمت» یاد می کردند و خواهان خدمت گزاری بیشتر به آنها بودند، ایشان در سخنانی نغز و زیبا در این‌باره فرمودند، «به مستضعفان و مستمندان و زاغه ‏نشینان که ولى نعمت ما هستند خدمت کنید و همچنین رهبر معظم انقلاب در این خصوص می‌فرمایند، در نظام اسلامى، رفع فقر و محرومیت، در شمار هدفه‌اى طراز اول است و پای‌بندى به اصول انقلاب، بدون مجاهدت در راه نجات مستضعفان و محرومان، سخنى بى‌معنى و ادعایى پوچ است.

و در واقع فقر حیات اجتماعی را به مخاطره می‌افکند و کرامت انسانی را تهدید می‌کند، در روایات اسلامی، نگرانی پیشوایان دین با این ممضون بیان شده که بعید نیست که فقر به کفر بیانجامد در عمل، جهان امروزه به طور مرتب با این پدیده مواجه است و در حالی که هدف اصلی جامعه بشری، حفظ شرافت و عزت نفس انسان‌هاست، فقر مادی و به همراه آن فقر فرهنگی افراد را در برابر یکدیگر یا در برابر یک نظام و یا حتی ملت‌ها را در مقایسه با سایر ملت ها به ذلت می‌کشاند.

انتهای پیام/

عکس از: کمانداری